بدون شخصیت، داستان نداریم، بدون داستان، طرح فیلمنامه و بدون طرح، فیلمنامه نخواهیم داشت. فیلمها را به خاطر شخصیت ها و پایانشان به خاطر می آوریم و پایان فیلمها را شخصیت ها رقم می زنند. بعد از سالها نگارش فیلمنامه، تحصیل و تدریس آن به جرات می توانم بگویم فیلمنامه نویسی که بر شخصیت و شخصیت پردازی مسلط نیست هرگز فیلمنامه نویس موفقی نخواهد شد.
علی شاه‌محمدی، مدرس کارگاه «پارادایم اصلی در فیلمنامه» که در خانه هنرمندان ایران برگزار می شود، گفت: هر فیلمنامه نویسی که قصد دارد وارد جریان حرفه‌ای سینما شود باید بر الگوی پارادایم اصلی در فیلمنامه نویسی مسلط شود.
فیلم شرم درباره احساسات و عواطفی است که در کنه ذهن بشر قرار دارد و هیچگاه هم پاک نمی شود. در این فیلم، مردی(برندن) با رفتارهای گاه نامتعارف مبین میل بشر برای رسیدن به آگاهی می شود. فیلم سفری درونی برای شخصیت اولش است و پیرنگ اصلی ماجرا که موتور محرک فیلم است پلات بیرونی نیست، بلکه پیرنگ ذهنی (پلات درونی) است.
